Rachel (36) uit Den Haag.
Voornamelijk actief geweest in clubs en achter het raam in Nederland, België en Duitsland.
“De band met mijn moeder was slecht. Ik vond bij haar geen warm thuis. Op mijn zeventiende hing ik wel eens rond op een pleintje. Daar zat een man die te boek stond als pooier. Ik praatte wel eens met hem, verder niets. Maar op een avond kwam ik laat thuis, waarna mijn moeder riep: ‘Je bent een hoer!’ Ze heeft me toen het huis uitgezet en me letterlijk meegegeven aan die pooier. Ik was verdoofd: ‘Geeft ze me zomaar met die man mee?’ Ik kon het niet geloven. Ik was nog maagd. Diezelfde avond moest ik aan de slag en ben ik ontmaagd. Het was de eerste keer dat ik seks had met een klant.”
Mijn ‘ik’ kwijt raken
“Al snel werd mijn pooier gewelddadig. Hij vond dat ik te weinig verdiende, dus hij begon te slaan. Ik heb wel eens geprobeerd weg te lopen, maar dat lukte niet. Steeds werd ik doorgegeven aan een andere pooier. Het was overleven. Je eigenwaarde wordt er niet beter op. In die tijd ben ik mijn ‘ik’ kwijtgeraakt. Het vertrouwen in mensen verdwijnt.”
“Het lukte mij niet om uit dat wereldje te komen. Het was moeilijk, want ze dreigden mijn zusje iets aan te doen. Er is altijd iemand in de buurt. Je wordt nooit met respect behandeld, alleen maar met geweld. Een meisje is voor mijn ogen gestorven, nadat ze ruzie kreeg met haar pooier. Vijftien messteken… En je kunt niets doen. Je bent compleet afgesloten van de buitenwereld. Wat daar buiten was, was voor mij niet haalbaar. Daar leg je jezelf na een tijdje bij neer. Je voelt niets meer.”
Gewoon een normaal leven
“In Duitsland had ik geluk. Daar is mijn pooier opgepakt. Ik zat inmiddels al vijf jaar in het vak, maar de recherche heeft me eruit geholpen. Ik bleek te maken te hebben met de Turkse maffia, ik heb gezegd dat ik er uit wilde. Na een tijdje kwam ik weer naar Nederland. Daar stond ik dan. Ik had niets meer, behalve een tasje kleren. Ik ben teruggegaan naar mijn moeder. Ik zat zonder geld, dus om aan geld te komen ben ik toch weer de prostitutie in gegaan. Na een jaar had ik mijn leven eindelijk op de rails. Ik had een baan gevonden, een huis… Gewoon, een normaal leven.”
“Na al die jaren ben ik nog steeds heel alert, maar het wantrouwen wordt minder. Dat komt ook omdat ik in therapie ben gegaan. Praten helpt. Bang om terug te vallen, ben ik niet, in de prostitutie ligt mijn geluk niet. Maar ik kan me voorstellen dat het voor andere meiden lastiger is om eruit te stappen. Ik ben een sterk persoon, maar heb nog steeds nachtmerries en flashbacks. Ik ben net vijf maanden van de drugs en de drank af. Mijn leven is nog steeds een soort achtbaan. Maar het gaat gelukkig wel steeds beter.”
